Van west naar oost
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron en Tineke
23 Mei 2017 | Verenigde Staten, Ohio City
Een rit van west naar oost brengt ons door de hier genoemde Staten van Amerika.
Als je de biodiversiteit afmeet aan het aantal dood gereden dieren onderweg, is Kansas koploper.
Meer naar het oosten neemt het aantal af. Af en toe ligt er een dood ree aan de kant van de weg. In Kansas waren het meestal gordeldieren (Armadillo’s), een stinkdier, een raccoon of iets anders niet traceerbaars. Het aantal dode dieren blijkt in evenwicht met het kaler worden van het landschap. Landbouw viert de hoofdmoot met mais als hoofdproduct. Soms is er een moeras. Daar groeien bomen. Kreken of andere markerende elementen zijn bepalende elementen in het landschap. Zij zijn begroeid met opstaand struikgewas of bomen. Dat maakt het landschap sierlijk. Ohio maakt geen uitzondering. Grote en kleine steden zijn meestal opgebouwd volgens het Amerikaanse grondpatroon met de bekende coordinaten van west naar oost en noord naar zuid. Dat is bijzonder praktisch en doelmatig…
Er uitzonderingen. Het heuvelachtige landschap van Ohio leent zich niet altijd voor het bekende basispatroon. De wegen zijn diagonaal, grillig en vaak levendig. vooral in de zuidoostelijke hoek is het landschap grillig door kalkzandsteen en kalklagen in de bodem. De vele houtstanden en bossen zijn allen in beheer bij het Amerikaanse Staatsbosbeheer en bedoeld voor houtproductie. Grote zware bomen heb ik gedurende de hele reis niet gezien. Dit, terwijl Amerika in het gehele oosten bedekt was met oerwoud. Dan zie ik de essen, de platanen en vooral de verschillende eikensoorten in mijn verbeelding al staan. Dan groeit het begrip en het besef hoeveel soorten vogels in Amerika in de gevarenhoek zitten. Ik heb altijd verbaasd gestaan over die grote hoeveelheid. Nu ligt het landschap open en vaak gaan bomen in de winter dood door vorstschade. De gevolgen door wateroverlast of droogte, zo die er al zijn, kan ik niet beoordelen. Wel zie je overal in het landschap omvangrijke beregeningsinstallaties staan.
Even oostelijk van Urbana ligt een klein reservaatje Ceder Bog. Eigenlijk is het geen bog (veen) maar een ven zoals wij die in Nederland zo goed kennen. Meer dan 90 % van de Wetlands, waaronder dit reservaatje valt, is in Ohio verdwenen. Er staan een hoog aantal zegge- en biezensoorten. Ook hogere planten vallen op waaronder vele Trillium- en Thalictrumsoorten. Het is een afspiegeling hoe ongekend rijk de flora en fauna van Ohio geweest moet zijn.
Het landschappelijk gebied boven de Ohiorivier, die Ohio in het Zuiden scheidt van de randstaten als Mississippi en Kentucky, is bekoorlijk door de vele houtopstanden. Vaak zijn dorpen en steden rijkelijk bedeeld met bomen. Er is daar ook ruimte voor. Zo is het ook in Portsmouth. Een stad gelegen aan de Ohiorivier, waar een zijrivier de Scioto vanuit het noorden de Ohiorivier komt vergezellen.
In een van de folders over het gebied staat het volgende te lezen: “ Meer dan 2.000 jaar geleden werden enorme aardwerken gebouwd langs de Scioto- en Ohiorivier*, allemaal geconstrueerd op een grote schaal met een indrukwekkende precisie… velen zijn ontworpen met gigantische geometrische rechthoeken, cirkels en achthoeken”.
Het is het doel van ons bezoek. Ik word vergezeld door Tineke en haar zus Matty, die haar auto ter beschikking stelt en als reisleidster optreedt. We stoppen bij de de Amerikaanse Kamer van Koophandel. In Amerika treedt die organisatie op voor informatie ten behoeve van het toerisme. In de hal staat een bureau met daarachter een dienstdoende mevrouw: “We are from Holland and we want to visit the earthworks. Can you advise us?”. Vele vraagtekens verrijzen in haar gezicht en uiteindelijk wordt er iemand bij gehaald. Hij wist er wel wat meer van, maar Google op onze cellphone bracht uiteindelijk de meeste informatie. Was er schaamte over het feit dat zoveel historisch materiaal door civiele activiteit van wegen en huizenbouw verloren was gegaan? Kaartmateriaal en mappen gaan over het bureau en in een park in het centrum zou dan een restauratie zijn van een hoefijzervormig aardwerk. Ter plaatse gekomen bleek er een hek omheen te staan met verboden toegang. Het geheel mat niet veel groter dan een middellijn van ca. 40 meter. De meest intrigerende constructie in het gebied, met de contouren van centrisch opgebouwde watergangen met doeleinden ten behoeve van handel via de rivieren de Scioto en de Ohio waren zo goed als verdwenen. Een zware aderlating voor de archeologische wetenschap, temeer daar een dergelijk constructie is beschreven in de Kritias van Plato, als ware het een haven van het vroegere verdwenen Atlantis. Aan de picknicktafel met een eitje en meloen voeren we een discussie waar het woord atlantis nu uiteindelijk vandaan kwam. Het woord komt aan beide zijden van de Atlantische oceaan voor. Een belangrijke historische plek is het Atlasgebergte in Marokko en droeg Atlas niet de hele globe op zijn hoofd. Een citaat uit Wikipedia tav de Kritias gaat hierbij: “ De goden verdeelden door loterij de delen van de aarde en het eiland Atlantis kwam toe aan de zeegod Poseidon. Die werd verliefd op Kleito, een aardse vrouw, met wie hij verschillende kinderen voortbracht. Atlas, de oudste van allen, werd heerser en koning over Atlantis”.
De tekst op de folder heeft dit citaat: “Het meest verbazend is het meesterlijke architectonisch ontwerp met een geavanceerde kennis van geometrie en astronomie, maar… het mysterie blijft voortbestaan. Toch, hier, vinden we een tantaleuze glimp van een levensweg die resulteerde in monumenten van aarde die een uitdaging vormen voor de verbeelding”. Prachtig gezegd, maar dan staan we ook voor het monument dat de tand des tijds heeft weten te doorstaan. Waar de Amerikanen iets hebben neergezet, dat Amerikanen goed kunnen. Een monument gerestaureerd, beschikbaar voor de wetenschap en educatie van Ohio’s meest intrigerende bouwwerken: “The Serpent Mound” . Een aardewerkconstructie bij Peebles in het zuidoostelijke gebied van Ohio in de vorm van een slang van noord naar zuid met de afmeting van ongeveer 200 meter. Eigenlijk alleen vanuit vogelview goed te zien. Het ligt aan de rand van een krater aan het riviertje Brush Creek. Aan de staart zit een krul in de vorm van een spiraal. Deze spiraal hebben vele oude culturen in de wereld gemeen. Ongewoon voor een slang met zo’n krul. Maar het is wel het symbool van de eeuwige doorgang van het leven.
-
23 Mei 2017 - 15:15
Anjo:
Weer een prachtig verhaal Ron, alsof je er zelf bij bent. -
24 Mei 2017 - 11:00
Magda:
Je hebt een drone nodig. -
24 Mei 2017 - 20:45
Wendeline:
Jij en Matty, wat een super-foto! -
26 Mei 2017 - 12:42
Petra Sloof:
WAT EEN GOED VERHAAL , JE KUNT HET STRAKS IN BOEKVORM UITGEVEN. -
29 Mei 2017 - 07:24
Wil:
Is dat Mattie wel samen met jou onder de foto van Amsterdam Tien?
Ze is er jonger op geworden met dat mooie korte haar!
Ik heb weer genoten van jullie beschrijvingen en foto's. Dank je wel.
Liefs van Wil
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley