Woestijnen, 19 april 2017
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron en Tineke
20 April 2017 | Verenigde Staten, Arizona
Wegen lijken steeds in de einder te verdwijnen. Recht toe recht aan. Kilometers verdwijnen als sneeuw voor de zon. Woestijn links, woestijn rechts. Voor het oog zijn ze hetzelfde. Bergruggen wisselen af met open vlakten. Ver weg aan de einder. Soms kronkelen de flanken zwaar neerwaarts, dan zijn ze weer spits. Bergen zijn steeds de bepalende factor voor de plantengroei. Wat? Plantengroei? Er is niets te zien dan dorre woestijn! Dat is echter illusie. De erosie van de bergen met elk hun eigen formaties van rots en steen met specifieke eigenschappen in samenstelling bepalen wat er beneden in de vlakten gebeurt. Zandwoestijnen wisselen af met rotswoestijnen. Vaak ook zijn het de kleuren van de bergen die bepalen met welke eigenschappen we te maken hebben. Versteende klei, magna, kalk, ga zo maar door. Zo geboeid door kleurencombinaties in ons gezichtsveld komen we na honderden kilometers in White Sands. Een reservaat in het zuiden van New Mexico. Eentje van een bijzondere allure. De bergen daar vloeiden gips opgelost in regenwater naar de vlakten beneden. Daar vormden ze seleniet. Zachte kristallen, die met sterke zuidwestenwinden tot fijnere fracties vermalen werden en uiteindelijk als zand te voorschijn kwamen. Weggevoerd door de wind tot zandduinen en tot staan gebracht door water, dat gemakkelijk door de adhesieve eigenschappen het zand vast hield. Oogverblindende zandduinen met zeer koude nachten en hete dagen. Leven in in zulke extreme omstandigheden is toch zeker niet mogelijk! Schijn bedriegt. Het sneeuwlandschap van wit zand heeft verrassingen in petto. Een bleached earless lizard heeft zich in de evolutie aangepast tot een bijna witte hagedis en schier onzichtbaar gemaakt voor bijvoorbeeld kraaien. Zij hebben echter altijd wel in de gaten waar wat eten te vinden is. Geen hagedissen, dan maar kevers. De darkling beatle voelt zich in het hete zand wel lekker. Onlangs gevallen regen hebben de bloemen van de ijzerhardfamilie tot bloei gebracht. Zij trekken met hun zoete geur vlinders aan. De yucca's staan in redelijk aantal in de valleien en houden zich staande tegen de zandstormen door zuilen te vormen. Daar zijn ze bestand tegen het stuiven van het zand. In de laagten hebben in het verleden zich meren gevormd. Ook nu nog zijn er zoet water-en zoutwatermeren. Het maakt het ecosysteem wat completer. De meren zijn niet zo heel lang geleden in het geologische tijdperk behoorlijk in omvang geweest. Meer dan zeven duizend jaar geleden is de officiële aanduiding van de huidige wetenschap. De fase van de vorming van het selenietenlandschap zelf moeten meer dan miljoenen jaren in beslag hebben genomen.
Hoe snel het landschap kan veranderen in bodem, klimaat en waterhuishouding merken we op als we over de grenzen van New Mexico Arizona binnentrekken. Orgelpijpcactussen bepalen abrupt de sfeer van het landschap met prikperen, ocotello’s en andere cactussen als de seguaro. Zij verschillen veel in vorm en bloemen. Het is stil geworden nu we tussen de orgelpijpcactussen zijn neergestreken. Luky Luke is werkelijkheid geworden. Once upon a time in de West. Kamperen tussen de zuilen van cactussen, woestijnplanten- struiken en beesten. Voor me op de cactus strijkt de cactuswren neer. Tineke kijkt deskundig op het kampeerveldje waar de tent moet verschijnen. Veel ruimte is er niet. Alle 6 de ratelslangsoorten van de USA komen hier voor. “Oh, zo zeg”! roept Tineke. “Kijk wel uit voor de dorens!”. Met een pijnlijk gezicht trekt ze een doorn uit haar grote teen. De cactuswren, de cactuswinterkoning moet ik eigenlijk zeggen, maar dat staat een beetje raar, roept tussen alle bedrijven door. Hoog op een cactus. Die vindt het wel gezellig hier. In een uurtje hebben we de tent slaapklaar. Het koelt af. Het was 37 graden. Tijd voor het diner. Chopped beef, koolsla en stokbrood op het kooktoestelletje van Arno en Linda. Luxer kunnen we het ons niet voorstellen. De nacht valt. Stilte is als mirre drinkbaar. Stilte van binnen is vrede.
Hoe snel het landschap kan veranderen in bodem, klimaat en waterhuishouding merken we op als we over de grenzen van New Mexico Arizona binnentrekken. Orgelpijpcactussen bepalen abrupt de sfeer van het landschap met prikperen, ocotello’s en andere cactussen als de seguaro. Zij verschillen veel in vorm en bloemen. Het is stil geworden nu we tussen de orgelpijpcactussen zijn neergestreken. Luky Luke is werkelijkheid geworden. Once upon a time in de West. Kamperen tussen de zuilen van cactussen, woestijnplanten- struiken en beesten. Voor me op de cactus strijkt de cactuswren neer. Tineke kijkt deskundig op het kampeerveldje waar de tent moet verschijnen. Veel ruimte is er niet. Alle 6 de ratelslangsoorten van de USA komen hier voor. “Oh, zo zeg”! roept Tineke. “Kijk wel uit voor de dorens!”. Met een pijnlijk gezicht trekt ze een doorn uit haar grote teen. De cactuswren, de cactuswinterkoning moet ik eigenlijk zeggen, maar dat staat een beetje raar, roept tussen alle bedrijven door. Hoog op een cactus. Die vindt het wel gezellig hier. In een uurtje hebben we de tent slaapklaar. Het koelt af. Het was 37 graden. Tijd voor het diner. Chopped beef, koolsla en stokbrood op het kooktoestelletje van Arno en Linda. Luxer kunnen we het ons niet voorstellen. De nacht valt. Stilte is als mirre drinkbaar. Stilte van binnen is vrede.
-
20 April 2017 - 21:44
Pah Sami:
Do you have any project that needs funding?
I have funds for investment and I seek a reliable partner with profitable project. I am wondering if this would interest you.
Pah Sami -
21 April 2017 - 03:28
Maaike Bloemhard:
Wat mooi en leerzaam je verhaal Ron. Schitterende fotos! Leaker in die auto slapen! -
21 April 2017 - 11:25
Maarten En Anke:
Mooie documentaire, mooie foto's en wat een zand. -
21 April 2017 - 11:54
Simon:
Wat weer een prachtig verhaal.......de woorden dansen in de wind.....veel liefs uit Schoorl...
-
21 April 2017 - 19:25
Chiel Jacobusse:
Wat een mooie poëtische beschrijving van het landschap. En wat komen jullie een prachtige beesten tegen. Ik ben natuurlijk superbenieuwd naar meer beelden. Hartelijke groet; all the best -
22 April 2017 - 08:53
Isa Bakker:
Wat een mooie foto's en wat een leuk verhaaltje. Wij zijn gisteren naar Griekenland geweest en dat was drie uur vliegen we gaan ook veel mooie foto's maken en sturen ze dan naar jou op. groetjes Isa -
23 April 2017 - 01:11
Christine:
Mooie foto's!! Leuk om dit te lezen en te zien, vooral omdat we er zelf ook geweest zijn. Dat was in juni, toen was het verschroeiend heet. Geniet van de rest van de reis! -
23 April 2017 - 16:29
Magda:
Helemaal van de wereld. Te gekke vogels.
-
25 April 2017 - 19:04
Kim:
Wauw, die hagedis! Das nog eens camouflage! :D Alhoewel,...jullie hebben hem gespot!:P
En wat een raar landschap met dat zand zeg... (ver)wonderlijk.
En in de auto slapen, ziet er erg goed uit. Of is tentje toch lekkerder?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
