niet leuk, wel leuk?

Superior, 23 april 2017

De reis gaat verder. Meestal, of eigenlijk altijd, zijn we met het krieken van de dag wakker. Spannend. Waar ben je? wat gebeurt er? steeds nieuw. We zijn gewend onze spullen vlot bij elkaar te pakken en als het nodig, net als deze morgen, zijn we snel op pad. Een scenic route door de bergen heen. Arizona is niet alleen woestijn. In tegendeel. Bergen zijn vaak heel hoog. Het gaat op en neer. We verbazen ons over de vele natuur. Uren lang. Gelukkig zijn hier niet zoveel droogteverschijnselen. Waarschijnlijk door de hoogte waar we zitten. Daardoor valt er meer regen. Maar als er regen valt, moet dat water ergens heen. Het slijpt diepe dalen en canyons door het landschap. Zo diep zelfs, dat we ons in de Grand Canyon wanen. Het is de Salt River Canyon. De weg gaat door de diepe canyon heen. Natuurlijk is er tijd voor een stop. Stalletjes met souveniershops. Je kunt er ook wild water varen. Zijn het apachen, die dat doen? Druk gedoe bij containers en boten die gevuld moeten worden met lucht. Het hele omvangrijke gebied is reservaatsgebied van de Apachen. Het zijn eigenlijk natuurreservaten. Er is geen beheer, of juist wel, want er gebeurt alleen wat de natuur wil en dat is het goede beheer. Gewoon niets. Ook bij de andere reservaten van de indianen aan de grens van Mexico en verderop van de Hopi”s is dat geval. Het zijn enorm grote gebieden. Als de motor stopt wordt het sereen, als in een grote kathedraal of nog groter, dieper en indringender. Bloemenrijkdom. Een vogel zingt vlakbij op een tak. Het geluid stijgt omhoog, opzij, weerkaatst, binnen je, buiten je…Het leidt tot een beter begrip van het begin en het eind. Wie begreep de impact ervan beter dan de Apache-indiaan! De indianen van Amerika staan bekend als natuurvolken. Ze waren ermee verweven. We stappen in, steeds maar verder…omhoog de canyon uit. Ineens , gierende remmen. “Wat was dat”? Geen auto’s op de weg! Dan maar achteruit! Het vermoeden wordt bevestigd. Een beer. Doodgereden. Mistroostig ligt het machtige dier met de poten omhoog. Donkerrood geronnen bloed blinkt tussen de tanden van zijn ontblote bek. Foto’s! De sfeer is anders geworden. Ik had me voorgenomen het er maar niet meer over te hebben. Over die droogte en erosieverschijnselen, maar hoe ontkom je eraan, als je ook nu weer dode bomen en struiken om je heen ziet? En dat het op de meeste plaatsen waar we geweest zijn het geval was. Blijven lachen, maar ik lach niet. Tineke ziet een dorpje en degenen die Tineke kennen weten dat ze dat moet zien. We draaien de weg in. Het is een indianendorp. Lage keetachtige bouwsels met een grote troep eromheen. Blikken, plastic tonnen, kapotte stoelen en meubilair. Het lijkt wel of ze ogen hebben gekregen die me aanstaren. Een apachevrouw schommelt kreupel omhoog. Weg alle illusies!
Langzamerhand komen we het apachengebied uit. We dalen af waar de desert de overhand krijgt. Heuvelachtige grassteppen met kale plekken, die door de hevige wind vaak stuiven. Er wordt met borden langs de weg tegen gewaarschuwd. Nog een groot bord. Fel in het landschap aan de ingang van een ranch. Er staan wat bomen omheen. Weer terug. Wat staat er op dat bord.? “God Bless America. Trump Pence. Make America Great again!” Er passeert een imposante RV met een auto op sleep erachter. Rechts het verlaten landschap met runderen. Daar, waar eertijds gewoon juniperus, mesguite en dennen enz. groeiden…
Maar we vergeten gauw. Ook wij. De petrified forest en de painted desert zijn ons doel. Erosie heeft nog wat geholpen de desert met de enorme versteende bomen uit het Triastijdperk, nu 218 miljoen geleden, verder bloot te leggen. Bomen die aan de rand van een diepe stroom door overstromingen bij elkaar zijn gedreven en overdekt werden door lagen zand en klei. De stammen doordrengd met silicium van vulkanisch as, afgesloten van zuurstof door steeds nieuwe lagen sediment zorgden samen met de druk van de aarde voor de verstening van de stammen tot kwarts. De combinatie van vulkanische as en overstromingen zijn een aanduiding van een seismische ramp behoorlijk van grote omvang. Wellicht is de vulkaan aan de einder boven het stadje Flagstaff een stille getuige. De vulkaan is meer dan 3000 meter hoog en bedekt met sneeuw aan de top. In het Triastijdperk lag de evenaar ter hoogte van Arizona. Het tropische klimaat heeft steeds verder plaats gemaakt gematigder temperaturen. 12.000 jaar geleden heeft de inslag van een meteoriet of planetoïde in de Golf van Mexico nog eens een verschuiving van de polen tot gevolg gehad. Het was het begin van het Atlanticum, de klimaatsperiode waar we nu in leven, gekenmerkt door een zachtere periode met een stijging van de zeespiegel.

De landschappen van de Painted Desert zijn overweldigend en doen zijn naam eer aan. De vegetatie intrigeert. Je zou er meer van willen weten. Je kunt echter niet alles. ’s Ochtend vroeg worden we gewekt door de Gambel’s Quail. We nemen beeldopnamen en vervolgen onze reis in het ochtendgloren en verlaten de campground aan het begin van het park. De campground was gratis, maar er zijn geen voorzieningen. Voor ons ontbijt strijken we daarom neer in Holbrook bij de Mexicaan. Alles in de stad is gericht op het Jura tijdperk van meer dan 60 millioen jaar geleden. Dino’s moeten hier het landschap in die tijd bepaald hebben. In de vele souveniersshops is van alles te krijgen op het gebied van stenen, dino’s en allerlei andere snuisterijen. Even verderop bij Winslow is de grootse krater ter wereld van een inslag van een meteoriet. Vele Amerikanen bezoeken het gebied en er is een enorm centrum met allerlei voorzieningen inclusief films en exhibits. De koffie bij de Subway daar is te drinken en we komen bij van weer een nieuwe indruk. In Cottonwood kamperen we in een Statepark, vlakbij een rivier. Hier houden we het nog wel een poosje vol! Bezoek van een black chinned hummingbird bevestigt dat.