Het eind in zicht
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron en Tineke
30 Mei 2017 | Verenigde Staten, Houston
De nachtelijke geluiden van krekels, cicaden, kikkers en padden vermengen zich met de geluiden van airconditioners van caravans. Neonlichten op plastiek en staal. Motorgeronk van de eerste vertrekkers klinken zwaar. Papier en blik liggen achteloos tussen de cedars in het moeras. De stem van een bezoeker klinkt sonor en gedempt: “Pollution, personeelslamlendigheid, Trump”. We weten het ondertussen wel. Geschubd, geschavield en schilferig rijzen de takken van de stammen van dennen omhoog. Zware takken hangen plechtig omlaag. Ragebollen van dennennaalden priemen stoffig.
Zwaarmoedigheid aan het eind van een reis. Rontientoer komt ten einde. Het is goed dat het einde er is. Zo vol, zo veel ontmoetingen, zo indrukwekkend…De ervaringen van de laatste dagen komen boven drijven. Tennessee, de Appalachen… Intussen komt de buurman. Een sigaret hangt aan zijn lip, pet scheef op zijn hoofd: “We leave, there is some wood behind, you can have it “.
Ik krijg nog een handdruk. Amerika! Mijn gedachten gaan terug naar de Smokymountains. De Trail of Tears. Cherokee’s de oorspronkelijke bewoners van het gebied op transport gezet, lopend naar de woestijn van Oklahoma. Dit nadat ze samen met blanken hadden gevochten om indringers uit hun woongebied te verdrijven. Nu werden ze zelf verdreven. Van hun vestiging aldaar is niets meer overgebleven. Wel de Westerse Godshuizen van de nieuwe settlers. Eenzame bouwsels tussen het uitgestrekte groen. Er is niets nieuws onder de zon. Nu is het natuurgebied. De middelen van bestaan zijn altijd beperkt gebleven vanwege de weerbarstigheid van de bergen. Hier en daar wat weidegronden en een oude radwatermolen. Nu een toeristische attractie. Het is filerijden op de route Cades Cove in het Westen van de Smoky’s als er een zwarte beer in zicht komt. Camera’s komen te voorschijn. Er is hilariteit. Parkrangers komen erbij om het verkeer te regelen. Volgens biologen zijn er nu zo’n 1600 zwarte beren in het gebied. Ondanks de exploitatie in het verleden is de biodiversiteit hoog. Tineke roept dat we moeten stoppen. Ze maakt foto’s van planten zonder bladgroen. Waarschijnlijk een schubwortelsoort (Latrea), een parasiet op boomwortels. Het geeft maar weer aan hoe bijzonder het gebied is. We gaan Tenessee verder uit. Tenessee, het land van de houtproductie en mijnbouw. Ze zijn arm en wonen afgezonderd. Gekscherend hebben de inwoners het over de religies van een snake. Deze typering is er niet voor niets. Alabama met de grootste leverantie van freshwaterfish in de USA is niet veel anders. Louter forest en rivers. Voor het einde van onze reis strijken we neer in Sam Houston Jones Statepark. Een bekend Statepark in Louisiana voor ons met goede herinneringen. Uitrustend en overdenkend wat we allemaal hebben meegemaakt. We kunnen het nog niet goed vatten. Tranen, vreugde, teleurstelling, verhalen, uitdaging…en… we hebben maar een slipje van de sluier opgelicht.
Met dank aan Arno, Linda in Houston en Arizona, Matty in Ohio en Norma in Tennessee voor de gezamenlijkheid en de vele anderen, die daadwerkelijk of via deze site hun reacties of ondersteuning gaven. Zij allen hebben deze reis tot iets onvergetelijks gemaakt.
Zwaarmoedigheid aan het eind van een reis. Rontientoer komt ten einde. Het is goed dat het einde er is. Zo vol, zo veel ontmoetingen, zo indrukwekkend…De ervaringen van de laatste dagen komen boven drijven. Tennessee, de Appalachen… Intussen komt de buurman. Een sigaret hangt aan zijn lip, pet scheef op zijn hoofd: “We leave, there is some wood behind, you can have it “.
Ik krijg nog een handdruk. Amerika! Mijn gedachten gaan terug naar de Smokymountains. De Trail of Tears. Cherokee’s de oorspronkelijke bewoners van het gebied op transport gezet, lopend naar de woestijn van Oklahoma. Dit nadat ze samen met blanken hadden gevochten om indringers uit hun woongebied te verdrijven. Nu werden ze zelf verdreven. Van hun vestiging aldaar is niets meer overgebleven. Wel de Westerse Godshuizen van de nieuwe settlers. Eenzame bouwsels tussen het uitgestrekte groen. Er is niets nieuws onder de zon. Nu is het natuurgebied. De middelen van bestaan zijn altijd beperkt gebleven vanwege de weerbarstigheid van de bergen. Hier en daar wat weidegronden en een oude radwatermolen. Nu een toeristische attractie. Het is filerijden op de route Cades Cove in het Westen van de Smoky’s als er een zwarte beer in zicht komt. Camera’s komen te voorschijn. Er is hilariteit. Parkrangers komen erbij om het verkeer te regelen. Volgens biologen zijn er nu zo’n 1600 zwarte beren in het gebied. Ondanks de exploitatie in het verleden is de biodiversiteit hoog. Tineke roept dat we moeten stoppen. Ze maakt foto’s van planten zonder bladgroen. Waarschijnlijk een schubwortelsoort (Latrea), een parasiet op boomwortels. Het geeft maar weer aan hoe bijzonder het gebied is. We gaan Tenessee verder uit. Tenessee, het land van de houtproductie en mijnbouw. Ze zijn arm en wonen afgezonderd. Gekscherend hebben de inwoners het over de religies van een snake. Deze typering is er niet voor niets. Alabama met de grootste leverantie van freshwaterfish in de USA is niet veel anders. Louter forest en rivers. Voor het einde van onze reis strijken we neer in Sam Houston Jones Statepark. Een bekend Statepark in Louisiana voor ons met goede herinneringen. Uitrustend en overdenkend wat we allemaal hebben meegemaakt. We kunnen het nog niet goed vatten. Tranen, vreugde, teleurstelling, verhalen, uitdaging…en… we hebben maar een slipje van de sluier opgelicht.
Met dank aan Arno, Linda in Houston en Arizona, Matty in Ohio en Norma in Tennessee voor de gezamenlijkheid en de vele anderen, die daadwerkelijk of via deze site hun reacties of ondersteuning gaven. Zij allen hebben deze reis tot iets onvergetelijks gemaakt.
-
30 Mei 2017 - 19:14
Wendeline:
Super geschreven weer; ik heb van alles genoten!
-
30 Mei 2017 - 20:01
Linda:
Leuk! Zwarte beren!! -
30 Mei 2017 - 21:15
Joke:
Indrukwekkend weer!!! -
30 Mei 2017 - 21:37
Magda:
De volgende maanden zijn jullie nog aan het verwerken van al die indrukken. Wanneer komen jullie ook alweer thuis? Of mag ik dat nog niet vragen?
-
30 Mei 2017 - 21:44
Petra:
Bedankt voor alle bijzondere verhalen en goeie reis naar huis.'t wordt echt tijd voor een weerzien met Zeeland etc. Hier is het steeds warm en vooral droog. -
30 Mei 2017 - 21:50
Chiel Jacobusse:
Weer fijn om te lezen. Ik zal jullie verslagen gewoon missen, maar fijn dat jullie aanwezigheid daarvoor in de plaats komt... :-). De boot naar Schotland wacht en een plekje op de boot naar de Farnes is gereserveerd. -
30 Mei 2017 - 23:34
Anjo:
Afsluiting en afscheid duidelijk aanwezig in het verslag, genoten van alle verslagen nu al benieuwd naar de film, bedankt voor alle verslagen ik heb er van genoten en tot later. -
31 Mei 2017 - 00:17
Annet:
Welkom thuis... na deze heel bijzondere reis...
-
31 Mei 2017 - 08:45
Martin:
Voor jullie nu ook het einde in zicht. Wij zijn alweer ruim een week terug. 12 Mei hebben we jullie ontmoet in Panguin lijkt alweer een eeuwigheid geleden. Jullie ruim drie maanden weg en wij drie weken verschil moet er zijn. Goede reis naar huis .!!!!!
Enn ... dit pikken ze jullie niet meer af. -
31 Mei 2017 - 09:13
Kim:
3 maanden weg...voor 3 jaar verwerkingstijd nodig :D. -
31 Mei 2017 - 09:43
Wil:
Eind in zicht. Nu kunnen wij weer fietsplannen maken als je terug bent Tien. Of ga je ook weer mee naar Schotland? Hoe dan ook na al die maanden is het ook weer fijn dat jullie terugkomen. Ik verheug me op het weerzien. Comfortabele terugreis toegewenst. Bedankt voor het delen van jullie belevenissen, was erg fijn.
Veel liefs van Wil -
02 Juni 2017 - 12:06
Rik:
De melancholie en veelheid aan indrukken druipen van de zinnen af.
Heel fijn om te lezen en ik krijg er zelf idioot veel zin van om ook weer langer weg te gaan. -
02 Juni 2017 - 23:13
Simon:
Lieve Ron en Tineke, wat weer een mooi verhaal.....onderweg naar het einde van deze indrukwekkende reis.......op weg naar weer een nieuw avontuur........Heel veel liefs van ons, Maritha en Simon -
06 Juni 2017 - 17:21
Kim:
En toen waren jullie weer thuis....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
