De nacht op de kale berg
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron en Tineke
06 Maart 2017 | Guatemala, Guatemala-stad
Quetzaltenango, 5 maart 2017
De nacht op de kale berg
Het is 14.00 uur des anderendaags. Met wat noodzakelijke dingen als camera, een extra slaapzak en wat snacks wachten we voor de Casa El Colibri om opgehaald te worden. Echter niemand. Raar! Bellen. Ja we komen eraan, problemen met het verkeer! Dan stopt een rammelbak voor de deur. Spullen er in en door de bekende nauwe straatjes naar het kantoor van de toeroperator. Alle spullen voor de overnachting erin en daar gaan we samen met een gids en een drager weer op weg. De kasseienweg gaat over in een open verharding en slierten stof garneren de weg. Voor een kloof stoppen we en de laatste voorbereidingen voor de weg omhoog worden verricht. Een indrukwekkende bagpack wordt door de mayadrager omhoog getild. We slaan het met verbazing gade. Moet dat zo omhoog? Ja hoor, de bagpack met pootjes eronder gaat in beweging. Een ontwapende glimlach. De gids volgt met iets minder indrukwekkende bepakking. Tineke heeft even geen aandacht voor de camera. Ik evenmin, het gaat steil omhoog. Gelukkig volgt na het steile traject een redelijk vlak gedeelte. Het blijft stoffig. Het stof van de dalen en de uitgelopen paden van de bergpaden hebben zo hun gevolgen. Overal liggen stukjes akker. Kostgrondjes zouden de Surinamers zeggen. Mayavrouwen dalen met hun uitbundig, kleurige klederdracht de bergen af. Paardjes met hakhout volgen gewillig. De hoeven van de dieren weten instinctmatig alle oneffenheden van het rotsige pad te ontwijken. Bloemen die er zijn lijken daardoor treurig. Cesar, de gids, wijst ons met een boekje erbij op bloemsoorten en vogels. Sommigen kennen we van Amerika. Zijn er zeker op doortrek. Het wordt ruiger en boing…daar liggen de rugzakken. “Is het hier”? vraagt Tineke. Er staat een venijnige, snoeiharde en koude wind. Een kleine open plek. “Ja”, zegt Cesar en hij wijst in de verte. Daar ligt de vulkaan. Het is tegen het eind van de dag. Het licht en de wolken zijn van grote schoonheid. Er worden een paar matjes onder onze billen geschoven. “Take pictures”! Intussen zijn de beide begeleiders bezig het bergbivak in te richten. Herhaaldelijk vlogen de tenten de lucht in. Cesar zag er sport in om de helling af erachteraan te gaan. Ik niet, ik kreeg kippenvel bij de herinnering aan onze overnachting op de permafrost in Spitsbergen. Na niet al te lange tijd kregen de beide mannen de twee tenten tegen de grond aan. Een paar veters, die ik toevallig bij me had, deden dienst als scheerlijn. “You like coffee or tea” ? vraagt Cesar met zijn steeds ontwapende gezicht. Romeo, de drager is behulpzaam bij het afschermen van de primitieve primus. De hevige wind was steeds een flinke ordeverstoorder. Na een paar flinke steekvlammen ging de zaak aan de gang. De warme thee en koffie was een geschenk. We kregen allebei een donzen jas aangeboden.Tineke liep rond als een Michelinmannetje. Even later na de onnavolgbare verrichtingen van Cesar hadden we spaghetti. Flink wat knoflook erin en eten. Inmiddels was het zo koud, dat de hete spaghetti was afgekoeld voor het in onze mond arriveerde.
Spannend was het. Een hoog niveau van padvinderij! We gaan de nacht in met donzen slaapzakken en zeer platte matjes, aangeboden door de begeleiders. Ik heb moeite om in slaap te komen. Romeo en dit maal geen Julia, maar Cesar, liggen nog uren lang te kletsen alsof het om een theekransje ging. Tineke was al gauw niet meer in beweging te krijgen. De volgende ochtend bij het ontwaken van de dag ontspint zich een een wondermooi schouwspel. Fraaie rookwolken stijgen op uit de vulkaan naar de hemel. De atmosfeer maakt er een mooi palet van. Met een voldaan gevoel aanvaarden we de terugweg. Blij met de ervaring en de fysieke inspanning. We sluiten af met een biertje aan de rand van de stoffige stad.
Even Tineke: ik hoop dat jullie net zo kunnen lachen en genieten van dit verhaal, als ik.
Het was een fantastische ervaring!
De nacht op de kale berg
Het is 14.00 uur des anderendaags. Met wat noodzakelijke dingen als camera, een extra slaapzak en wat snacks wachten we voor de Casa El Colibri om opgehaald te worden. Echter niemand. Raar! Bellen. Ja we komen eraan, problemen met het verkeer! Dan stopt een rammelbak voor de deur. Spullen er in en door de bekende nauwe straatjes naar het kantoor van de toeroperator. Alle spullen voor de overnachting erin en daar gaan we samen met een gids en een drager weer op weg. De kasseienweg gaat over in een open verharding en slierten stof garneren de weg. Voor een kloof stoppen we en de laatste voorbereidingen voor de weg omhoog worden verricht. Een indrukwekkende bagpack wordt door de mayadrager omhoog getild. We slaan het met verbazing gade. Moet dat zo omhoog? Ja hoor, de bagpack met pootjes eronder gaat in beweging. Een ontwapende glimlach. De gids volgt met iets minder indrukwekkende bepakking. Tineke heeft even geen aandacht voor de camera. Ik evenmin, het gaat steil omhoog. Gelukkig volgt na het steile traject een redelijk vlak gedeelte. Het blijft stoffig. Het stof van de dalen en de uitgelopen paden van de bergpaden hebben zo hun gevolgen. Overal liggen stukjes akker. Kostgrondjes zouden de Surinamers zeggen. Mayavrouwen dalen met hun uitbundig, kleurige klederdracht de bergen af. Paardjes met hakhout volgen gewillig. De hoeven van de dieren weten instinctmatig alle oneffenheden van het rotsige pad te ontwijken. Bloemen die er zijn lijken daardoor treurig. Cesar, de gids, wijst ons met een boekje erbij op bloemsoorten en vogels. Sommigen kennen we van Amerika. Zijn er zeker op doortrek. Het wordt ruiger en boing…daar liggen de rugzakken. “Is het hier”? vraagt Tineke. Er staat een venijnige, snoeiharde en koude wind. Een kleine open plek. “Ja”, zegt Cesar en hij wijst in de verte. Daar ligt de vulkaan. Het is tegen het eind van de dag. Het licht en de wolken zijn van grote schoonheid. Er worden een paar matjes onder onze billen geschoven. “Take pictures”! Intussen zijn de beide begeleiders bezig het bergbivak in te richten. Herhaaldelijk vlogen de tenten de lucht in. Cesar zag er sport in om de helling af erachteraan te gaan. Ik niet, ik kreeg kippenvel bij de herinnering aan onze overnachting op de permafrost in Spitsbergen. Na niet al te lange tijd kregen de beide mannen de twee tenten tegen de grond aan. Een paar veters, die ik toevallig bij me had, deden dienst als scheerlijn. “You like coffee or tea” ? vraagt Cesar met zijn steeds ontwapende gezicht. Romeo, de drager is behulpzaam bij het afschermen van de primitieve primus. De hevige wind was steeds een flinke ordeverstoorder. Na een paar flinke steekvlammen ging de zaak aan de gang. De warme thee en koffie was een geschenk. We kregen allebei een donzen jas aangeboden.Tineke liep rond als een Michelinmannetje. Even later na de onnavolgbare verrichtingen van Cesar hadden we spaghetti. Flink wat knoflook erin en eten. Inmiddels was het zo koud, dat de hete spaghetti was afgekoeld voor het in onze mond arriveerde.
Spannend was het. Een hoog niveau van padvinderij! We gaan de nacht in met donzen slaapzakken en zeer platte matjes, aangeboden door de begeleiders. Ik heb moeite om in slaap te komen. Romeo en dit maal geen Julia, maar Cesar, liggen nog uren lang te kletsen alsof het om een theekransje ging. Tineke was al gauw niet meer in beweging te krijgen. De volgende ochtend bij het ontwaken van de dag ontspint zich een een wondermooi schouwspel. Fraaie rookwolken stijgen op uit de vulkaan naar de hemel. De atmosfeer maakt er een mooi palet van. Met een voldaan gevoel aanvaarden we de terugweg. Blij met de ervaring en de fysieke inspanning. We sluiten af met een biertje aan de rand van de stoffige stad.
Even Tineke: ik hoop dat jullie net zo kunnen lachen en genieten van dit verhaal, als ik.
Het was een fantastische ervaring!
-
06 Maart 2017 - 08:56
E:
Alweer een ervaring rijker. Jullie "rugzak" zal vol raken met mooie ervaringen.
Genieten .... maar weer.!!
Eric. -
06 Maart 2017 - 11:40
Maarten En Anke:
De mooie tekst en mooie beelden maken dat we het gevoel hebben er bij te zijn.
Een prachtig avontuur...op naar de volgende. Wij kunnen niet wachten. -
06 Maart 2017 - 14:32
Kim:
Jeetje wat een ervaring moet dat zijn geweest! Maar bij de beschrijving van de straffe wind krijg ik het al ijskoud, brrr. Maar daar staan met een tentje...dat ...moet toch wel echt heel bijzonder zijn (geweest)! -
06 Maart 2017 - 19:54
Wendeline:
Wat een prachtige ervaring! Ongekend. Geniet. -
06 Maart 2017 - 20:05
Belinda:
Ron en Tineke, val ik zo ineens in jullie avonturen. wow wat een belevenis zeg. Ik zie alleen maar een klein plaatje, maar wat moeten die bergen en vulkaan ennuh . . . . . . die hele natuur daar een indrukwekkend gevoel in je onderbuik geven. Ron super om jullie reisverhaal te lezen. ik kan het je bijna horen vertellen . super veel mooie momenten en een behouden reis. knuffff belinda -
06 Maart 2017 - 20:34
Joke:
Bijzonder, om dit te mogen aanschouwen!! -
07 Maart 2017 - 04:36
Christine:
Prachtig verhaal en even zo mooie foto's. Bedankt voor het verslag xx -
08 Maart 2017 - 07:34
Magda:
Tineke kan het: gaan liggen en gelijk in slaap vallen. De wereld is voor jullie alweer een stukje groter geworden. Een vulkaantje erbij.....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
