Overweldigend
Door: Ron
Blijf op de hoogte en volg Ron en Tineke
04 Mei 2017 | Verenigde Staten, Arizona
3 mei 2018 Lake Powell,
Om de draad weer op te pakken moet ik nu al meer dan een week terug. In Dead Horse Statepark in Cottonwood genoten we van de rust en de fijne plek die we er hadden. Arno, Linda en Aidan voegden zich daar bij ons. Ontvangst met pannenkoeken! Ja, ja, ik ben een echte pannenkoekenbakker! Dat is wel gebleken. De dag daarna reden we richting Sedona. Sedona is bekend door zijn rode rotsen. In een veelheid aan formaties is het bijzonder decoratief. Het gebied is 60 miljoen jaar geleden omhoog gekomen. Het ligt nu op sommige plaatsen meer dan 2000 meter hoog. De rivier heeft er een diep dal in gesleten met bijzondere uitzichtpunten. Veel bezoekers laten zich door touroperators verleiden door met een jeep de bergen in te gaan en daar het gebied verder te verkennen. Een dergelijk tour is mij, voor mijn verjaardag aangeboden door Arno en Linda. Fantastisch! De grote hoeveelheid prachtige foto’s en filmbeelden zorgden voor het vastleggen van een unieke belevenis. De avond werd afgesloten met feestelijk eten. Het wilde Westen gemoedelijk op een terras van een toeristisch stadje Sedona. De volgende dag maakten we een tussenstop in Flagstaff. Onder de dode vulkaan van Arizona. Het ligt op meer dan 4000 meter hoogte. Het zegt iets over Arizona, dat niet zomaar alleen woestijn is. Het was de eerste keer dat we kou hebben geleden. Het was ’s ochtends maar net boven het vriespunt, de ijsbloemen zaten op onze auto. Veel tijd was er niet om er bij stil te blijven staan. Grand Canyon stond op het programma. Arno en Linda op pad met hun gehuurde RV en wij met onze kia huurauto erachteraan.
De contouren van de bergen aan de einder werden zachter, bijna liefelijk te noemen. De besneeuwde top van de vulkaan steeds meer achter ons latend, vreten we weer kilometers. Er is al lang geen bebouwing meer. Geur van dennenbomen, overgaand in die van juniperus. De weg gaat onmerkbaar omhoog. Langzamerhand krijgt het landschap steeds meer het karakter van woestijn. De weg kromt en buigt, gaat omhoog om uiteindelijk als een rechte finaal voor je uit te strekken. De onmetelijkheid van het Amerikaanse land. Zoveel ruimte. Waar eindigt dit? In een National Park! “Grand Canyon!” Een dorp op zich met lodges, campgrounds, RV’s, parkings, visiters centers, musea, restaurants, parkrangerstations. Shuttlebusjes rijden af en aan naar alle bezienswaardige plaatsen aan de “rim” van de canyon. Niets wordt aan het toeval over gelaten. Alles tot in de puntjes geregeld. Wij komen aan op onze tevoren gereserveerde “full hook up” campground. Wij zetten geroutineerd onze tent op achter de RV van Arno en Linda. Al snel worden de eerste verkenningstochtjes gemaakt naar de Canyon. Ik blijf nog even achter. Er is zoveel te verwerken. Opgewonden komt het gezelschap terug. Adembenemend! Veel meer komt er niet uit. De eerste foto’s worden beken. Volgens mij is de Grand Canyon de meest gefotografeerde plek op de wereld. En niet zonder reden. 4.000 duizend jaar geschiedenis, geschreven in de aarde op een plek die je van een afstand 50 meter, niet eens ziet. Het zacht glooiende landschap waar de rivier de Colorado, stromend vanaf de Rocky Mountains een gapend gat heeft gesleten van meer dan een kilometer diep en een wijdte van vele kilometers. Hikers die het aandurven om naar de Colorado af te dalen slapen op speciale campings en doen er drie dagen over om aan de andere kant weer boven te komen. Er gebeuren veel ongelukken door uitputting. Er wordt voor gewaarschuwd. Zonder gids hoef je er trouwens al helemaal niet aan te beginnen. Het verlangen om de uitdaging aan te gaan, het indrukwekkende te proeven en klein te worden met jouw fysieke mogelijkheden is groot. We komen echter niet verder, dan de duizenden toeristen, die hier foto’s maken. Vooral op gevaarlijke plekjes, dan lijkt het tenminste nog wat! . Linda wil er zeker terug gaan. Toeristen? Ja, vele. Toch, als we later weg gaan richting Lake Powell, zien we nauwelijks nog auto’s. Er zijn verschillende viewpoints met grote parkeerplaatsen. Altijd op de beste plaatsen. Dat is Amerika. Je kunt alles zien en toch blijft er zoveel over voor de natuur. De Grand Canyon is ongeveer 450 kilometer lang. Meer dan de helft is indianengebied en aan de achterkant en voorkant gaat de natuur gewoon door. Het houdt niet op. Het ene fraaie landschap na het andere ontvouwt zich. Arizona is misschien wel het mooiste plekje ter wereld. Het grootste indianengebied in Amerika is van de Navajo. Daar liggen ook de fraaie landschappen. Antilopecanyon nabij de grens van Utah is een wonder. Een riviertje heeft zich door de schots en scheef liggend aardlagen van zandsteen geslepen tot de meest wonderlijke figuren, kleuren en creaties. Toeristen dalen af naar de bodem en schuifelen voetje voor voetje door de nauwe kloof. Af en toe is de lucht boven zichtbaar. Het levert fantastische plaatjes op. De hele familie geniet ervan. De leiding ligt bij de Navajoindianen! Oh, pas op, zeg geen indiaan, zoals ik. Je krijgt dat een hele retirade, die eindigt met de woorden dat ze de oorspronkelijke bewoners zijn met hun eigen taal. De Amerikaanse taal is secundair. “Begrijp dat goed!” “Ja, ik begrijp het” zeg ik schuchtertjes. Waar of niet waar! En de Colorado stroomt maar door. Ook als we neerstrijken op ons nieuwe onderkomen het Statepark van Lake Powell. Een stuwmeer dat Phoenix, Los Angelos en weet ik al niet wat van drinkwater voorziet en ook nog de nodige elektriciteit opwekt. Aan de horizon roken drie pijpen waar een kolencentrale ook energie opwekt voor dezelfde streek. Kolen komen uit de mijnen ter plaatse. Ik realiseer me hoe kwetsbaar een bevolking is die alleen afhankelijk is van deze plek. Maar mooi! Een boottocht voert ons over het meer met de meest wonderlijke rotswanden, pieken en tafelbergen. De Colorado is er meer dan 100 meter diep, dankzij de stuwdam. Soms zo smal, dat het een nieuwe antilopecanyon suggereert. En weer al die camera’s! Waar de Colorado in de Grand Canyon zich door de grootsheid zich nauwelijks laat zien, is de manifestatie hier des te groter. Misschien wel een beetje zoals het vroeger was, waar het smelt- een regenwater zich soms kabbelend, dan weer met donderend geweld door de kloven heen wrong. De periode van uitslijting is geologisch jong, slecht 6.000 jaar. De opbouw van de zand- en kalksteenlagen wat ouder, toch ook jong met ingang van het einde van het Juratijdperk 60 miljoen jaar geleden. De bodem, als eerder gezegd heeft te maken met de vorming van de aarde 4.000 miljoen jaar geleden, het Vishnutijdperk.
Morgen hebben we nog een dag samen met Arno en Linda en dan gaat ieder weer zijn eigen weg. We zijn door Arno en Linda ongelofelijk verwend met lekker eten en uitjes. Dankjewel daarvoor!
Om de draad weer op te pakken moet ik nu al meer dan een week terug. In Dead Horse Statepark in Cottonwood genoten we van de rust en de fijne plek die we er hadden. Arno, Linda en Aidan voegden zich daar bij ons. Ontvangst met pannenkoeken! Ja, ja, ik ben een echte pannenkoekenbakker! Dat is wel gebleken. De dag daarna reden we richting Sedona. Sedona is bekend door zijn rode rotsen. In een veelheid aan formaties is het bijzonder decoratief. Het gebied is 60 miljoen jaar geleden omhoog gekomen. Het ligt nu op sommige plaatsen meer dan 2000 meter hoog. De rivier heeft er een diep dal in gesleten met bijzondere uitzichtpunten. Veel bezoekers laten zich door touroperators verleiden door met een jeep de bergen in te gaan en daar het gebied verder te verkennen. Een dergelijk tour is mij, voor mijn verjaardag aangeboden door Arno en Linda. Fantastisch! De grote hoeveelheid prachtige foto’s en filmbeelden zorgden voor het vastleggen van een unieke belevenis. De avond werd afgesloten met feestelijk eten. Het wilde Westen gemoedelijk op een terras van een toeristisch stadje Sedona. De volgende dag maakten we een tussenstop in Flagstaff. Onder de dode vulkaan van Arizona. Het ligt op meer dan 4000 meter hoogte. Het zegt iets over Arizona, dat niet zomaar alleen woestijn is. Het was de eerste keer dat we kou hebben geleden. Het was ’s ochtends maar net boven het vriespunt, de ijsbloemen zaten op onze auto. Veel tijd was er niet om er bij stil te blijven staan. Grand Canyon stond op het programma. Arno en Linda op pad met hun gehuurde RV en wij met onze kia huurauto erachteraan.
De contouren van de bergen aan de einder werden zachter, bijna liefelijk te noemen. De besneeuwde top van de vulkaan steeds meer achter ons latend, vreten we weer kilometers. Er is al lang geen bebouwing meer. Geur van dennenbomen, overgaand in die van juniperus. De weg gaat onmerkbaar omhoog. Langzamerhand krijgt het landschap steeds meer het karakter van woestijn. De weg kromt en buigt, gaat omhoog om uiteindelijk als een rechte finaal voor je uit te strekken. De onmetelijkheid van het Amerikaanse land. Zoveel ruimte. Waar eindigt dit? In een National Park! “Grand Canyon!” Een dorp op zich met lodges, campgrounds, RV’s, parkings, visiters centers, musea, restaurants, parkrangerstations. Shuttlebusjes rijden af en aan naar alle bezienswaardige plaatsen aan de “rim” van de canyon. Niets wordt aan het toeval over gelaten. Alles tot in de puntjes geregeld. Wij komen aan op onze tevoren gereserveerde “full hook up” campground. Wij zetten geroutineerd onze tent op achter de RV van Arno en Linda. Al snel worden de eerste verkenningstochtjes gemaakt naar de Canyon. Ik blijf nog even achter. Er is zoveel te verwerken. Opgewonden komt het gezelschap terug. Adembenemend! Veel meer komt er niet uit. De eerste foto’s worden beken. Volgens mij is de Grand Canyon de meest gefotografeerde plek op de wereld. En niet zonder reden. 4.000 duizend jaar geschiedenis, geschreven in de aarde op een plek die je van een afstand 50 meter, niet eens ziet. Het zacht glooiende landschap waar de rivier de Colorado, stromend vanaf de Rocky Mountains een gapend gat heeft gesleten van meer dan een kilometer diep en een wijdte van vele kilometers. Hikers die het aandurven om naar de Colorado af te dalen slapen op speciale campings en doen er drie dagen over om aan de andere kant weer boven te komen. Er gebeuren veel ongelukken door uitputting. Er wordt voor gewaarschuwd. Zonder gids hoef je er trouwens al helemaal niet aan te beginnen. Het verlangen om de uitdaging aan te gaan, het indrukwekkende te proeven en klein te worden met jouw fysieke mogelijkheden is groot. We komen echter niet verder, dan de duizenden toeristen, die hier foto’s maken. Vooral op gevaarlijke plekjes, dan lijkt het tenminste nog wat! . Linda wil er zeker terug gaan. Toeristen? Ja, vele. Toch, als we later weg gaan richting Lake Powell, zien we nauwelijks nog auto’s. Er zijn verschillende viewpoints met grote parkeerplaatsen. Altijd op de beste plaatsen. Dat is Amerika. Je kunt alles zien en toch blijft er zoveel over voor de natuur. De Grand Canyon is ongeveer 450 kilometer lang. Meer dan de helft is indianengebied en aan de achterkant en voorkant gaat de natuur gewoon door. Het houdt niet op. Het ene fraaie landschap na het andere ontvouwt zich. Arizona is misschien wel het mooiste plekje ter wereld. Het grootste indianengebied in Amerika is van de Navajo. Daar liggen ook de fraaie landschappen. Antilopecanyon nabij de grens van Utah is een wonder. Een riviertje heeft zich door de schots en scheef liggend aardlagen van zandsteen geslepen tot de meest wonderlijke figuren, kleuren en creaties. Toeristen dalen af naar de bodem en schuifelen voetje voor voetje door de nauwe kloof. Af en toe is de lucht boven zichtbaar. Het levert fantastische plaatjes op. De hele familie geniet ervan. De leiding ligt bij de Navajoindianen! Oh, pas op, zeg geen indiaan, zoals ik. Je krijgt dat een hele retirade, die eindigt met de woorden dat ze de oorspronkelijke bewoners zijn met hun eigen taal. De Amerikaanse taal is secundair. “Begrijp dat goed!” “Ja, ik begrijp het” zeg ik schuchtertjes. Waar of niet waar! En de Colorado stroomt maar door. Ook als we neerstrijken op ons nieuwe onderkomen het Statepark van Lake Powell. Een stuwmeer dat Phoenix, Los Angelos en weet ik al niet wat van drinkwater voorziet en ook nog de nodige elektriciteit opwekt. Aan de horizon roken drie pijpen waar een kolencentrale ook energie opwekt voor dezelfde streek. Kolen komen uit de mijnen ter plaatse. Ik realiseer me hoe kwetsbaar een bevolking is die alleen afhankelijk is van deze plek. Maar mooi! Een boottocht voert ons over het meer met de meest wonderlijke rotswanden, pieken en tafelbergen. De Colorado is er meer dan 100 meter diep, dankzij de stuwdam. Soms zo smal, dat het een nieuwe antilopecanyon suggereert. En weer al die camera’s! Waar de Colorado in de Grand Canyon zich door de grootsheid zich nauwelijks laat zien, is de manifestatie hier des te groter. Misschien wel een beetje zoals het vroeger was, waar het smelt- een regenwater zich soms kabbelend, dan weer met donderend geweld door de kloven heen wrong. De periode van uitslijting is geologisch jong, slecht 6.000 jaar. De opbouw van de zand- en kalksteenlagen wat ouder, toch ook jong met ingang van het einde van het Juratijdperk 60 miljoen jaar geleden. De bodem, als eerder gezegd heeft te maken met de vorming van de aarde 4.000 miljoen jaar geleden, het Vishnutijdperk.
Morgen hebben we nog een dag samen met Arno en Linda en dan gaat ieder weer zijn eigen weg. We zijn door Arno en Linda ongelofelijk verwend met lekker eten en uitjes. Dankjewel daarvoor!
-
04 Mei 2017 - 09:07
Petra Sloof:
wat eeen boeiend verslag, dank je wel. Gaan jullie ook naar Norma? Heb je haar adres? 255 Wedgewood ave
Lenoir City Tennessee 37772 email sigerseth@gmail.com
hartelijke groet -
04 Mei 2017 - 09:22
Maarten En Anke:
Mooi verjaardagcadeau, weer eens wat anders dan een flesje wijn.
-
04 Mei 2017 - 10:39
Simon:
......weer een heel mooi verslag.....intens genieten......
-
04 Mei 2017 - 12:47
Ineke Dikstaal:
gewoon fantastisch dat jullie dit zien en er zo ontzettend van genieten.
Ik wens jullie nog heel veel schoonheid en veel genieten. -
04 Mei 2017 - 17:05
Eric Taanman:
Het blijft indrukwekkend. Wat een land en wat een mogelijkheden. Groetjes van hier. Net de ontruiming van tantes appartement klaar. Zaterdag de crematie van tante Corrie. ( één van de twee oudjes op mijn verjaardag). En dan terug naar Cromary. Wij kunnen hier ook reizen hoor!! maar dan effe anders.
Gegroet. Eric. -
04 Mei 2017 - 21:58
Chiel Jacobusse:
Wat is het altijd weer heerlijk om te lezen. Alsof je er zelf bij bent, zo boeiend geschreven. -
04 Mei 2017 - 22:40
Magda:
Hoe langer weg, hoe langer de verhalen. Jullie zijn nog steeds van plan om eens terug te komen?
-
05 Mei 2017 - 10:19
Wil:
Ik dacht: even gauw jullie mailtje lezen. Nou vergeet het maar. Zeer geboeid heb ik het verslag gelezen en liet de trein voorbijgaan, die ik wilde halen. Wat een levensgenieters zijn jullie en wat heerlijk om met jullie mee te kunnen genieten. Dank je wel! Veel liefs van Wil -
07 Mei 2017 - 16:39
Matty:
Wat een fantastisch verslag Ron. Heel levend en het is alsof ik meega met jullie belevenissen - zo boeiend beschreven! Heel erg bedankt dat jullie er tijd voor nemen! Nu even de fotos bekijken. Dat heb ik nog niet eens gedaan. Die tocht met een Jeep deed me aan ons denken Tien toen we in Miab, Utah waren. Oh ja en ook op de Colorado rivier! Ik kijk uit naar jullie komst hoor! -
09 Mei 2017 - 19:40
Kim:
Jeetje, Grand Canyon en Arizona... toeristisch misschien, ja dus,...maar dat is dus geheel niet verwonderlijk... wat kun je daar een mooie foto van aan de muur hangen zeg! Schilderijen zijn het!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
